موزه هنر دنور، تحلیل موزه دنور، پاورپوینت تحلیل موزه دنور، تحلیل معماری موزه هنر دنور لیبسکیند، معماری موزه هنر دنور آمریکا، موزه هنر دنور ppt

بخش الحاقی موزه هنر دنور (ساختمان فردریک سی همیلتون) یکی دیگر از آثار برجسته معمار مطرح لهستانی، دنیل لیبسکیند در آمریکا است که در سال 2006 ساخت آن به اتمام رسید. این ساختمان به سبک دیکانستراکشن و با الهام از کوه های راکی طراحی شده است. طرح این بنا تشکیل یافته از مستطیل و مربع های تو در تو و وجوه مثلثی شکل است که با ورق های تیتانیومی پوشیده شده اند. ساختمان طراحی شده لیبسکیند به وسیله یک پل فلزی به ساختمان قدیمی موزه وصل میشود تا بدین ترتیب یکی از آن به عنوان یکی از بزرگترین موزه های هنرهای نمایشی در جهان نام برده شود.

دنیل لیبسکیند

دنیل لیبسکند معمار برجسته یهودی‌ الاصل لهستانی-آمریکایی است. او در 1946 در ووج، لهستان به دنیا آمد. او تا به حال آثار معماری معروف و پروژه ‌های موفقی مانند موزه یهود برلین، را به انجام رسانده‌ است که این پروژه ‌ها باعث شهرت جهانی وی شده ‌است. دنیل لیبسکیند بعد از جنگ جهانی دوم در لهستان به دنیا آمد. پدر و مادر او از بازماندگان یهودی حادثه هلوکاست بودند. دنیل لیبسکیند در زمان کودکی یک نوازنده با استعداد بود، اما بعد از اینکه خانواده اش در سن 13 سالگی او به نیویورک مهاجرت کردند، او در مسیر معماری قرار گرفت. لیبسکیند جز آن دسته معمارانی ست که محتوا را فدای فرم نکرده است. و فرم و محتوا را در تمامی پروژه هایش به صورت همگام با هم‌ پیش برده است. او عمیقا ضد تفکر کلاسیک است، در نزد وی قواعد کلاسیک تناسب، هماهنگی، نظم، تقارن و توازن در واقع حکم نظام هایی منسوخ را دارند. سبک معماری دیکانستراکشن یا ساختارشکنی در بیشتر آثار لیبسکیند به چشم میخورد.

مطلب مرتبط :
معماری دیکانستراکشن + پاورپوینت

مطلب مرتبط :
موزه یهود برلین + پاورپوینت

معماری موزه هنر دنور

موزه هنر دنور از دو ساختمان (ساختمان شمالی، ساختمان همیلتون) جهت نمایش آثار استفاده میکند. در سال 1971 ، ساختمان شمالی با مساحت 19509 متر مربع در 7 طبقه تاسیس شد و به موزه اجازه داد تا تمامی مجموعه ها را به زیر یک سقف انتقال دهد (قبل از سال 1971 مکان های مختلف و پراکنده ای به این موزه اختصاص داده شده بود) و از این سردرگمی و پراکندگی رهایی یابد. طراحی این بخش از موزه به عهده جیو پونتی ایتالیایی بود. پونتی برآن شد تا با سنت شکنی، این بنا را از چارچوب و الگوی سنتی موزه های آن دوره خارج کرده و دو برج قلعه مانند را با نمایی با 24 ضلع و بیش از یک میلیون صفحه شیشه ای بازتابنده نور طراحی کند.

هجوم جریان تازه ای از آثار هنری و احساس نیاز به حضوری بیشتر در قرن بیستم، پای دانیل لیبسکیند را به مجموعه هنر دنور باز کرد و بخشی دیگر به این مجموعه اضافه گردید و روز نهم آپریل سال 2003 با مراسمی نمادین اولین سنگ مجموعه بنا نهاده شد و در سال 2006 با هزینه ای بیش از 62 میلیون دلار به پایان رسید و ساختمان جدید طراحی شده به نام مدیریت موزه یعنی فردریک سی همیلتون نام گذاری گردید.

ارتباط دو موزه از طریق پل فلزی با پوششی از شیشه برفراز خیابان و دارای چشم انداز شهر به ساختمان قدیم متصل می گردد. این پل 31 متری از یک طرف به دانکن پاویلیون و از سوی دیگر به ساختمان همیلتون متصل می گردد و علاوه بر انتقال بازدیدکنندگان ، با تجهیزات به روز و آسانسورهای حمل بار ، فضای مطمئن و امنی را جهت انتقال آثار هنری فراهم می کند

لیبسکیند کوهستان های راکی را در فاصله‌ای دور از شهر نقل میکند و از آن الهام میگیرد. ساختمان همیلتون از تعدادی صفحه عظیم و زاویه دار تشکیل یافته که الهام گرفته از چشم اندازهای موجود در طبیعت است.

نمای این بنا چه از لحاظ اجرا و چه از لحاظ طراحی، از جاودانه های معماری در جهان است. نمای بنا از 9000 عدد پنل های تیتانیومی و گرانیتی تشکیل شده است. بنا در نماهای چهار جبهه و سقف دارای بازشو جهت ورود نور میباشد.

نمای موزه هنر دنور (نمایی از جنس ورق های تیتانیوم)

در ابتدا ورود به داخل بنا، آتریوم بلند بنا 120 فوتی که حدوداٌ 36 متر است قرار گرفته که به طور هنرمندانه و دراماتیک در فضای داخل می چرخد(به صورت یک پلکان اصلی در پی دیوار ها دسترسی آسان به گالری های ساختمان را فراهم می کند)

فضای های داخلی موزه هنر دنور مجموعه ای از مستطیل هایی تو در تو و به هم پیوسته و حاصل طراحی های بی پروا مآبانه هندسی، با پارادوکسی یکدست و نامنظم است. در تقاطع دیوارها نیز نورگیرها تعبیه شده اند، از مشخصه های بارز و ازجمله زیبایی های این ساختمان ،نور حاصل از نقش ها و طرح های اشکال نامنظم فضای بین دیوارها می باشد. در جهت استحکام سازه و عدم پیچش دیوارها نیز، تیرها و بادبندها وظیفه تقویت و حفاظت را بر عهده دارند که از همین برخوردگاه ها و تقاطع دیوار و تیر و بادبندها با ظرافت و اوج سلیقه استفاده شده که موجب خلق فضاهای پیچیده هندسی گشته که در نوع خود شخصیتی منحصر به فرد را به محیط پیرامون خود بخشیده است.